/http%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2Fsource%2Fhappyinshape%2Fsource%2Fcollage_1.jpg "Interview: Miljuschka Witzenhausen")
Ze is een verfrissing op televisie tussen alle maatjes 34 en 36. Tv-chef en presentatrice Miljuschka Witzenhausen (33) is hartstikke happy met haar 74 kilo schoon aan de haak, zo schreef ze begin dit jaar op Instagram. Die post ging viral en zette haar op de kaart als body positive-activist.
Oké, lieve mensen. Iedereen is weer aan het sporten en diëten. Ik ben all for een healthy leven. Maar ik zie alleen weer iedereen kauwen op grassprieten. Ik ben al jaren 74 kilo schoon aan de haak. Ik heb vooral in m’n jonge jaren ernaar gestreefd om er strak en zo dun mogelijk uit te zien. Uren in de sportschool, alles overdenken voordat ik het at, wat resulteerde in 54 kilo op de weegschaal. Natuurlijk paste ik alle fashion een stuk makkelijker waardoor winkelen leuk was. Maar ik was diepongelukkig als ik iemand een stuk taart zag eten en ik mezelf dat ontzegde. De hele dag was ik alleen maar met mijn uiterlijk bezig.’ Een fragment uit het openhartige bericht dat Miljuschka begin januari op Instagram plaatste bij een bikinifoto van zichzelf. Dat de post viral ging, had ze zelf niet kunnen voorspellen...
Waarom plaatste je dit bericht op Instagram?
‘Als tv-chef krijg ik veel persberichten binnen over koken en begin januari ging dat weer alleen maar over afvallen. Ik heb er zo’n hekel aan dat iedereen op 1 januari ineens het roer gaat omgooien. En ik zag mensen om me heen zwaar ongelukkig op stengels bleekselderij kauwen. Jezus, wat een armoe, dacht ik. Eten gaat bij mij om genieten en lekkere dingen maken, en dat valt in januari en februari ineens helemaal weg. Als een reactie daarop heb ik een vakantiefoto van mezelf geplaatst waarop je mijn zadeltassen ziet en een buik waar lijnen op zitten. Een prima figuur, vind ik zelf, maar het is niet het figuur waarmee je Instagramklussen krijgt. Daar moet je maatje 34 voor hebben en twee plaktieten. Begrijp me niet verkeerd, ik vind dat slanke ook supermooi, maar laten we niet met zijn allen maar één soort lichaam proberen na te streven.’
Je vond het tijd voor een beetje tegenwicht?
‘Ja, we zijn een beetje van het padje af, en ik denk dat een hoop vrouwen last hebben van al die perfecte plaatjes die voorbijkomen. Ik in elk geval wel, dan zit ik er doorheen te scrollen en denk ik: o, leuke bikini. En dan bestel ik ’m en dan komt-ie niet verder dan mijn enkels. Ik vind het schadelijk dat hoe succesvol je bent of hoe leuk mensen je vinden vaak wordt bepaald aan de hand van hoe je eruitziet. En dan is dun de norm, terwijl het natuurlijk niets van doen heeft met je kledingmaat. In mijn business hoor ik vaak dat ik een verademing ben voor de normale vrouw, omdat de rest allemaal maatje 34 of 36 heeft.’
Je werd meteen tot body positive-activist gebombardeerd, hoe vind je dat?
‘Die rol omarm ik graag, er zijn te weinig mensen die deze rol willen aannemen. Ik ben heel happy met mijn lichaam, omdat ik weet dat het aan zijn belangrijkste functie voldoet: het werkt. En het doet me helemaal niets als iemand op Twitter zegt: “Wat heb jij een dikke reet gekregen.” We zijn sowieso veel te negatief over ons lijf. Ik word zo moe van al die jonge meiden die er prachtig uitzien, maar alleen maar lopen te klagen – dat is zo leeg. Ik heb me er zelf ook schuldig aan gemaakt; je weet pas hoe knap je bent geweest als je ouder wordt. Ik schreeuw nu elke dag tegen mijn dochter van zes: “Je bent prachtig!” En dan zegt zij: “Dat weet ik.”’
Je vertelt ook dat je ooit 54 kilo woog en alleen maar bezig was met je lijf...
‘Ja, in mijn TMF-periode was ik twintig kilo lichter dan dat ik nu ben. Het was in de tijd dat Kate Moss heel groot was en iedereen wilde superskinny zijn. En dan stond ik ook nog eens naast Renate Verbaan, die helemaal niets hoefde te doen om lekker dun en superknap te zijn. Ik voelde in die periode wel druk om er zo goed mogelijk uit te zien. Ik lette enorm op wat ik at, het was bijna obsessief, en ik trainde elke dag minimaal één tot twee uur. Dan stond ik om zes uur ’s morgens in de gym om mijzelf helemaal af te matten, tot het kotsen aan toe. En dan de hele dag koolhydraten vermijden... Het was niet gezond.’
Was je toen wel happy met je lijf?
‘Nou ja, ze zeggen niet voor niets: nothing tastes as good as skinny feels. Maar ik was nooit tevreden, vond altijd dat het nog beter kon. Dat is het gekke, als je in zo’n tunnel zit van dun worden en dun zijn, dan is het nooit genoeg. Ik kon me ineens ergeren aan een randje dat boven mijn knieschijf zat. Dat gaat natuurlijk nergens meer over.’
Ben je weleens écht doorgeslagen?
‘Ik vind dat al behoorlijk doorgeslagen was, ik verloor zo veel genot in mijn leven. Ik was alleen maar bezig met mezelf dingen te ontzeggen in plaats van toestaan. Ik zag er supermooi uit hoor, ik was hartstikke dun. Ik betrap mezelf er nog steeds op dat ik dun zijn mooier vind dan iemand met randjes. Maar op een gegeven moment moet je realistisch zijn en jezelf nemen zoals je bent. Ik vind het heel knap als ik vrouwen als Rens Kroes zie. Voor haar is het gewoon haar levensstijl, je ziet dat het haar geen moeite kost om gezond te eten en fanatiek te trainen. Dat zit er bij mij niet in, ik heb een schurfthekel aan sporten en altijd een hang naar slagroomijs, karamelsaus en pizza.’
Wanneer kwam bij jou de ommekeer?
‘Toen ik moeder werd, ben ik anders naar mijn lichaam gaan kijken. Ik kreeg zo veel respect voor dit lijf dat in staat was om een klein mensje te bouwen. Ik weet nog dat ik over straat liep en dacht: ik moet nú brood met kaas en boter hebben. Toen ben ik een bakker binnengelopen, heb ik een half brood gekocht en ben ik bij de kaasboer kaas en boter gaan halen. Vervolgens ben ik op straat gaan zitten eten. Zes boterhammen verder kwam ik weer een beetje bij zinnen en dacht ik: dit is wel een beetje gek. Toen bleek dus dat ik hartstikke zwanger was. Eigenlijk ben ik vanaf dat moment gaan denken: alles wat ik erin stop, zijn de bouwstenen voor mijn kind, dus dat moet goed en gezond zijn. Vanaf dat moment ben ik ook alles zelf gaan maken, daar is mijn kookobsessie gestart.’
Je bent iemand die bij het koken en bakken suikers en vetten niet vermijdt, hè?
‘Klopt, ik geloof dat alles wat je eet smaak moet bevatten. Ik vind halvarine of margarine niet te eten, dus gebruik ik echte boter – dan maar wat minder ervan nemen. Ik denk dat de essentie is dat je zelf moet koken met verse producten, en ik geloof daarbij niet in het schrappen van hele voedselgroepen. Als je een beetje normaal doet qua eten, af en toe stofzuigt, de ramen lapt, een rondje wandelt of een stukje gaat fietsen, zou je redelijk in balans moeten kunnen zijn.’
Lukt dat bij jou altijd, balans houden?
‘Nee, ik vind het ook lastig. Mijn probleem is dat ik ’s ochtends ontbijt maak voor iedereen, en dan eet ik eigenlijk gewoon mee. Dan breng ik de kids naar school (Miljuschka heeft ook nog een zoontje van 8, red.) en gebeurt het nog weleens dat ik een softijsje haal bij de McDonald’s om de hoek. En dan kan ik daarna gerust nog aan mijn ‘echte’ ontbijt beginnen. Dat gaat zo de hele dag door, dus aan het einde van de dag zit ik misschien wel op vijf- tot zesduizend calorieën. En ja, natuurlijk, ook ik kom daarvan aan. Het gekke is dat ik er zelf geen enkel probleem mee heb, ik zie het niet eens. Dat was ook na mijn zwangerschap het geval, toen ik 35 kilo was aangekomen. Ik dacht: ik trek gewoon weer dat rokje maatje 34 aan, maar dat kwam niet verder dan mijn enkels. Toen zei mijn moeder: Ja hè hè, heb je gezien hoe je eruitziet? Nu heb ik dat dus wéér. Iedereen om me heen zegt dat het de verkeerde kant opgaat, en dat ik wel wat af zou mogen vallen. Dus nu moet ik toch wel iets gaan doen.’
Voel je die druk van buitenaf?
‘Dat niet per se, want ik ben nog steeds heel senang met mezelf. Ik vind mezelf ook niet knapper als ik dunner ben. En seks wordt ook alleen maar beter naarmate je ouder wordt, dus écht, ik ben heel happy met dit lijf. Maar het is wel fijn als je een beetje binnen die beeldbuis blijft passen. En ik vind het belangrijk om gezond te zijn. Prima om drie lobster rolls op mijn buik te hebben, maar ik merk dat ik me minder fit begin te voelen. Dan is het wel tijd om er iets aan te gaan doen.’
Wat is je plan van aanpak?
‘Ik heb me aangesloten bij de WW, de oude Weight Watchers. Daar ga ik een beetje in kaart brengen wat ik eet op een dag en proberen om dat wat meer binnen de perken te houden. Verder ga ik met een goede vriend van mij, Sander, Disq-training doen. Hij komt lekker bij mij thuis om me daar les in te geven, want ik vind het echt een gedoe om naar zo’n sportschool te rijden. Voordat je er bent en je je hebt omgekleed, ben je alweer een uur verder. Het klinkt misschien mutserig, maar die tijd gebruik ik liever om thee te drinken en naar mijn kinderen te staren.’
Ze zegen dat die sport-rush verslavend is...
‘Nou, de eerste twee maanden is het bij mij vooral kiezen trekken, een soort noodzakelijk kwaad. Al moet ik toegeven dat ik in de periode dat ik zo dun was wel een kick kon halen uit het zo ver mogelijk gaan. Ik ben van mezelf een mega-adrenaline-junk, alleen zit er nu heel veel adrenaline in mijn werk. Ik produceer zelf, heb zo veel bedrijven die ik run en hou alle touwtjes in handen, waardoor ik de hele dag op de ‘high’ van stress zit. Ik hoef dat niet meer uit het sporten te halen.’
Wat zijn je dromen voor je foodimperium?
‘Mijn vriend en ik hebben een boerderij gekocht, die we nu aan het verbouwen zijn. Daar komen televisiestudio’s bij en een moestuin, zodat ik het hele jaar door verhalen kan maken over eten. Om te beginnen voor mijn eigen socialmediakanalen. Ik heb bijna 200.000 volgers op Instagram, dus dat loopt heel lekker. Verder wil ik programma’s voor televisie blijven maken en zit ik natuurlijk ook nog bij RTL Boulevard. De focus in mijn werk zal altijd op eten liggen, eind dit jaar kom ik met een cheesecakeboek, ik heb net een servies uitgebracht en ben bezig met een gietijzeren pannenlijn... Mijn ambities zijn heel groot, maar eerst moet die boerderij af.’
Ben je nooit bang om jezelf voorbij te lopen en een burn-out te krijgen?
‘Ik kom uit een geslacht dat daar niet in gelooft. Al moet ik zeggen dat ik de afgelopen jaren wel te hard heb doorgerend. Gelukkig heb ik een vriend die heel erg in de gaten houdt of ik niet te veel hooi op mijn vork neem. Hij trekt me dan even terug, want ik leef altijd in de zesde versnelling en ken geen stop. Ik heb me begin dit jaar voorgenomen om iets beter voor mezelf te gaan zorgen, maar de balans is alweer zoek... Ik vind alles zo ontzettend leuk om te doen. Ik vaar ook heel goed bij een juiste combinatie van strijd en voortvarendheid. Als mijn leven alleen maar voortkabbelt, word ik gek. Ik moet af en toe die ‘high’ hebben.’
Je bent weer helemaal gelukkig in de liefde, toch?
‘Ja, ik heb het heel fijn met Philip. Het heeft voor mij even geduurd voordat ik weer in de liefde durfde te geloven. Gisteren hebben we samen een hotelletje gepakt, omdat we allebei geen zin hadden in het stofnest thuis. We lagen in de spa en ik zei: “Eigenlijk zitten we vanaf het begin dat we bij elkaar zijn op een heel hoog stresslevel met de programma’s die we maken (Philip werkt met Miljuschka samen als cameraman en regisseur, red.), de stress rond mijn scheiding en andere dingen die om me heen spelen. Wat vind je daar eigenlijk van? En hij reageerde: “Ik vind dat we het heel goed doen.” En dat is ook zo, we doén het heel goed samen.’
Ben je happy met waar je nu staat in het leven?
‘Ja, maar ik gun het mezelf heel erg dat ik iets meer rust vind, want ik weet niet of je met deze manier van leven oud kunt worden. Meer balans dus, en mezelf niet altijd op de laatste plaats zetten. Ik weet alleen nog niet goed hoe dat moet...’