/https%3A%2F%2Fs3.eu-central-1.amazonaws.com%2Fcontent-cdn.happyinshape.nl%2F2023%2F01%2FiStock-935094534.jpg "Shocked young girl with unwanted pregnancy looking the test in the bedroom")
Floor (32): "Het was heel koud die donderdag. Ik had ’s morgens vroeg naar mijn werk gebeld om me ziek te melden, mijn dochtertje Liv snel naar de kinderopvang gebracht en was daarna doorgefietst naar een afgelegen parkeerplaats, de plek waar Remco en ik hadden afgesproken. Hij stond me al op te wachten. De wind sneed in mijn gezicht. Tranen brandden in mijn ogen toen ik zwijgend naast hem op de bijrijdersstoel ging zitten. Ik zag de nerveuze trek om zijn mond. Net als ik had hij geen idee wat hij met deze situatie aan moest. Hij wees naar het dashboardkastje, waar de verwijzing van mijn huisarts lag. Ik had de papieren niet thuis durven bewaren uit angst dat Vincent ze zou vinden, en ze daarom maar zolang aan Remco gegeven..."
Slechte film
"De hele weg spraken we nauwelijks tegen elkaar. Zelfs de radio bleef uit, alsof het niet gepast was om op dit moment vrolijke muziek te draaien. Ik keek naar buiten. De weilanden gingen als een wazige streep aan me voorbij. Dit kan niet! Dit gebeurt niet echt, dacht ik steeds. Het was alsof ik in een slechte film was beland, met mezelf in de hoofdrol. Om kwart voor tien parkeerde Remco de auto voor een groot gebouw. ‘Wil je dat ik meega?’ vroeg hij onzeker. Ik antwoordde dat ik liever alleen ging en hem zou bellen als alles achter de rug was. ‘Sterkte Floor.’ Hij raakte mijn knie even aan. Zijn stem trilde. Ik nam een flinke hap lucht en liep misselijk van angst de abortuskliniek binnen. Mezelf afvragend hoe ik het feit dat ik zwanger was van de beste vriend van mijn man ooit een plekje zou kunnen geven."
Met open armen
"Mijn man Vincent en Remco zijn al jaren maatjes. Ze groeiden op in hetzelfde huizenblok, sleutelden met z’n tweetjes aan hun eerste brommers en gingen samen stappen. Ik ken Remco al zolang ik Vincent ken. Bij alle belangrijke momenten in ons leven was hij er. Toen Vincents vader werd begraven, hielp hij met het uit de kerk dragen van de kist. Hij was getuige bij ons huwelijk en toen Liv geboren werd, belden we hem als eerste. Toen Remco op een dag bij ons op de stoep stond om te vertellen dat zijn relatie voorbij was, ontvingen wij hem natuurlijk met open armen. ‘Floor, ik hoop niet dat je het erg vindt, maar ik heb aangeboden dat Remco twee keer per week bij ons mag eten, totdat hij zichzelf weer een beetje op de rit heeft’, zei Vincent. Natuurlijk vond ik dat niet erg! Daar ben je tenslotte vrienden voor. Daarbij was Remco goed gezelschap en was het gezellig als hij bij ons was. Vaak dronken we na het eten nog een kop koffie met z’n drietjes. Of keken hij en Vincent een film, terwijl ik Liv naar bed bracht. Een keer hoorde ik Remco tegen Vincent zeggen dat hij maar geboft had met zo’n mooie en lieve vrouw als ik, waardoor ik me best gevleid voelde. In oktober hoorden we dat Vincent na de Kerst vier maanden op uitzending moest naar de Verenigde Staten. Hij heeft een goede baan bij Defensie en Amerika stond al heel lang op zijn wensenlijstje. Ik ging er niet moeilijk over doen en zou me wel redden die vier maanden. Ergens dacht ik dat het ook wel goed voor mij zou zijn, alleen met Liv. Ik ben altijd van de ene relatie in de andere gedoken, zonder te weten of ik ook wel voor mezelf zou kunnen zorgen. Dit was mijn kans om dat voor eens en altijd aan mezelf te bewijzen. Ik maakte een lijst met dingen die ik naast mijn baan en dochter zou gaan doen. Het muurtje in onze slaapkamer blauw verven, meer sporten en starten met een cursus Spaans. Vlak voor Vincents vertrek vroeg hij tijdens het eten aan Remco of hij een oogje in het zeil wilde houden in de maanden dat hij niet thuis was. Toen lachten we erom. Nu voel ik me vreselijk als ik dat moment terughaal."
Zijn hand op mijn heup
"Het was best wennen zonder Vincent, vooral de eerste weken. En er waren avonden dat ik me echt eenzaam voelde. Gelukkig kwamen mijn ouders vaak langs en stond Remco zo nu en dan op de stoep. Toen Vincent bijna drie maanden van huis was, namen mijn vriendinnen mij als verrassing mee naar een restaurant dat halverwege de avond werd omgetoverd tot een pianobar waar volop werd gedanst. Opeens stond Remco achter me. ‘Floor, jij hier?’ Ik zag meteen dat hij net als ik wat gedronken had. Hij draaide de hele avond een beetje om me heen, alsof ik zijn kleine zusje was op wie hij moest letten. Toen de pianist Geef mij nu je angst inzette, sloeg hij beschermend zijn armen om me heen en drukte me tegen zijn stevige borst. Zo stonden we ineens onbedoeld innig op de dansvloer. Zijn hand gleed via mijn rug naar mijn heup. Zijn adem prikte in mijn hals. Ik voelde daar van alles bij. Hij ook. ‘Floor, ga je straks alsjeblieft mee naar mijn huis?’ fluisterde hij schor. Zonder mijn antwoord af te wachten liep hij bij me vandaan en ging hij met zijn vrienden aan de bar zitten. Maar onze blikken lieten elkaar niet meer los. Rond middernacht zag ik Remco vertrekken. Tien minuutjes later ging ik er ook vandoor. Door het pikkedonker fietste ik naar zijn huis. Mijn hart bonsde zowat uit mijn lijf. Ondanks de alcohol wist ik dat ik fout zat en dat ik dit beter niet kon doen. Toch belde ik aan. Remco deed de deur open en drukte zijn lippen hard op de mijne. We rukten de kleren van elkaars lijf. De bovenverdieping hebben we niet eens gehaald. 'Je moet je nu niet schuldig voelen hoor, Floor’, zei Remco bij het afscheid. ‘Weet jij wat Vincent daar in Amerika doet?’ Die woorden maakten me in één klap nuchter en ze galmden nog lang na. Het duurde een eeuwigheid voordat ik eindelijk in slaap viel. De volgende morgen, Liv was nog bij mijn ouders, skypete Vincent. ‘Floor, ik mag over twee weken al naar huis!’ zei hij opgewekt. Zijn lieve puppy-ogen spatten van het scherm. Ik kon wel janken van blijdschap en schuldgevoel. Opeens voelde ik hoe erg ik hem gemist had. Dat met Remco was echt een domme misstap. Ik belde hem om te zeggen dat Vincent eerder thuiskwam en dat het me beter leek als we elkaar tot die tijd even niet zagen, daar stemde hij mee in. Het was een vergissing geweest. Zo dacht hij er gelukkig ook over."
Welcome home
"De eerstvolgende keer dat ik Remco weer zag was tijdens het welcome-home-feestje dat ik samen met Vincents zussen had georganiseerd. Schoorvoetend kwam hij binnen. We keken elkaar aan en zeiden niet zoveel. Het was goed zo. De week erop voelde ik me heel raar. Ik was tijdens de stopweek van de pil weliswaar een paar dagen ongesteld geweest, maar ik was moe en hangerig en had het idee dat mijn borsten voller waren dan anders, of verbeeldde ik me dat maar? Ik zou toch niet zwanger zijn? Diezelfde avond fietste ik voor een zwangerschapstest naar de supermarkt en sloot me op in de badkamer. Bij het verschijnen van twee blauwe verticale streepjes op het venster was het alsof de grond onder mijn voeten vandaan zakte. Ik telde de dagen terug. Ik was ondanks het slikken van de pil zwanger geraakt en het was van Remco, dat kon niet anders."
Onenightstand
"Ik ging de volgende morgen meteen naar onze huisarts. Best gênant om als getrouwde vrouw te moeten opbiechten dat je in verwachting bent van een onenightstand. Gelukkig was de arts heel begripvol en hij gaf me een verwijzing. Diezelfde middag draaide ik het nummer van de abortuskliniek om een afspraak te maken. Omdat het in Nederland wettelijk verplicht is vijf dagen bedenktijd te nemen, kon ik pas een week later terecht. Het werd de langste week van mijn leven. Overdag probeerde ik de vrolijke Floor te spelen die blij was dat haar man weer thuis was. Maar vanbinnen werd ik opgevreten door stress en angst. Zes nachten sliep ik naast Vincent terwijl ik zwanger was van zijn beste vriend. Het was vreselijk! Direct nadat ik het ontdekt had, stelde ik Remco op de hoogte. Ik moest het met iemand delen, anders werd ik gek. Hij schrok zich natuurlijk rot en stond erop om die dag vrij te nemen en met me mee te gaan. ‘Ik kan je dit niet alleen laten opknappen’, zei hij."
Chaos is mijn hoofd
"In de wachtkamer van de kliniek hingen posters van tienermeisjes die ongewenst zwanger waren geraakt. Dat ik als 32-jarige moeder in deze situatie was beland voelde behoorlijk onverantwoordelijk en dom. De behandeling zelf was pijnlijk en duurde langer dan verwacht, maar dat was niets vergeleken bij het verdriet en de chaos in mijn hoofd. Rond elven verliet ik met een groot maandverband en nare buikkrampen de kliniek. Ik belde Remco. ‘Kom me halen. Het is voorbij.’ Inmiddels zijn we tien maanden verder. Remco heeft een nieuwe vriendin en woont net samen. We zien hem nog geregeld, maar lang niet meer zo vaak als vorig jaar. Vincent en ik proberen sinds een half jaar in verwachting te raken, wat ironisch genoeg tot nu toe niet lukt. Soms denk ik dat er gewoon nog te veel stress in mijn lichaam zit. Ik was zwanger van een ander en heb een leventje beëindigd. Er gaat geen dag voorbij dat ik daar niet aan denk."
Dit artikel is overgenomen van onze collega's bij Marie Claire, je leest meer real life verhalen op marieclaire.nl.
Tekst: Natasja Bijl | Beeld: iStock