Het is avond. Het is heerlijk rustig in de trein en voor het eerst in tijden heb je het idee dat je er een relaxte ervaring zult beleven. Maar dan gebeurt het. Iemand wordt gebeld. “Ik ben om kwart voor negen op het station”, klinkt het achter je. En daar stopt het gesprek nooit…
Fases
1. Je zucht heel hard.
En dan bij voorkeur al binnen de eerste vijf seconden van het gesprek. Dat het maar duidelijk is hoe irritant dit is.
2. Je vraagt je af of je nu echt moet gaan uitleggen dat het hele punt van een telefoon is dat je de afstand niet hoeft te overbruggen met je stem.
Waarom altijd zo hárd?
3. Je denkt: “Het kan me niet schelen wat je collega Carla gisteren zei. Of wie ze denkt dat ze is.”
Wie denk jíj dat je bent?! Met je telefoongesprek. En je sociale leven.
4. Iemand anders zucht heel hard.
Fijn, een lotgenoot.
5. Je vraagt je af waarom je zo geïrriteerd bent terwijl er een stukje verderop ook gewoon twee mensen uitgebreid hun weekend met elkaar doornemen.
Maar dat is duidelijk anders.
6. Wacht… waarom haat ze Carla eigenlijk zo erg?
Wie ís Carla?!
7. Je hebt een onderonsje met de mede-zuchter en jullie rollen veelbetekenend met jullie ogen naar elkaar.
8. Je besluit er iets van te zeggen.
Als niemand anders het doet, moet jij maar weer de boosdoener zijn.
9. Maar dan vraag je je opeens af waaróm niemand anders dat doet.
Het ligt toch niet aan jou?! Toch?
10. Je zoekt op internet naar de algemene opvatting over bellen in de trein.
Google zoekopdracht: is bellen in de trein irritant?
11. En voelt je gehoord.
Google zegt: ja.
12. Net als je op het punt staat om er iets van te zeggen, wordt het gesprek beeïndigd en verlaat de persoon in kwestie de trein. Je blijft gefrustreerd achter.
Nu zal die schaamteloze beller dus nooit weten hoe intens jou treinreis verpest is.
13. Dus voor eens en voor altijd: niet meer doen. Tenzij het een kwestie van leven of dood is, natuurlijk.
Maar nooit in de stiltecoupé.
Bron: Grazia | Beeld: iStock
