Deze vrouw danst op de golven

Maud Le Car (27) is professioneel surfster, maar die glansrijke carrière is haar niet aan komen waaien.

Voor gek verklaard

Vrouwensurfen heeft een lange weg afgelegd. Hoewel de sport nog steeds grotendeels wordt gedomineerd door mannen, waren een paar van de meest sierlijke surfers uit de geschiedenis toch echt vrouwen. Met hedendaagse vrouwelijke rolmodellen zoals Maud Le Car staat vrouwensurfen meer op de kaart dan ooit. Je herkent de populaire Franse sporter in het water aan haar zelfgeschilderde board. Als ze niet in de zee is, zet ze zich in tegen oceaanvervuiling én staat ze voor vrouwengelijkheid in de. Le Car wordt terecht een rolmodel genoemd als het aankomt op vrouwensurfen, maar heeft daar ook hard voor moeten vechten.

''Ik was twaalf toen ik voor de eerste keer op een surfplank stond. Best laat, als je je bedenkt dat de meeste surfers op hun zevende of achtste beginnen. Als kind bracht ik het liefst elke dag in het water door, maar surfen kende ik niet. Mijn familie doet het niet en het is geen bekende sport op Saint-Martin, het kleine Caribische eiland waar ik ben opgegroeid. Toch wist ik na mijn eerste les meteen dat ik dit voor de rest van mijn leven wilde doen. Vanaf dat moment bracht ik iedere dag surfend door. Als ik aan mensen vertelde dat ik op een dag professioneel surfer zou worden, werd ik voor gek verklaard. Ik werd er constant aan herinnerd dat ik op late leeftijd begonnen was, in een land waar maar weinig golven en goede surfplekken zijn. Ik zou nooit zo goed worden als de meiden uit Frankrijk en Australië, die opgegroeid waren met de sport. Het was niet voor niets dat er nog nooit iemand uit Saint-Martin pro was geworden en ik was volgens hen geen uitzondering. Daarbij was surfen in die tijd nog niet echt voor meisjes. Het werd als mannensport gezien, dus ik dobberde de hele dag met jongens in het water."

Doodeng

"Ik bleef, tegen het advies van alle volwassenen om me heen in, in mijn droom geloven. Ik stopte al mijn tijd en energie in surfen en dat zag mijn leraar ook. Mijn balans was volgens hem goed voor een beginner en mijn doorzettingsvermogen viel op. Hij bleef me pushen om beter te worden en na slechts twee maanden mocht ik deelnemen aan mijn eerste wedstrijd. Ik was door het dolle heen. Het ging weliswaar om een kleine lokale wed- strijd met andere kinderen van het eiland, maar toch. Ik ging er met de winst van- door. Dat was een boost voor mijn zelfvertrouwen en motivatie en ik wilde meteen meer. De drie jaar daarna deed ik hier en daar wedstrijden in het Caraïbische gebied – tot ik me kwalificeerde voor het Franse kampioenschap surfen. Ik wist niet wat me overkwam! Maar: ik moest er wel voor naar Frankrijk verhuizen."

"Ik deed het, want ik had er alles voor over. Als vijftienjarige verhuisde ik vervolgens in mijn eentje naar de andere kant van de oceaan. Ik kwam terecht bij een Franse surfvereniging voor topsporters, waar ik kon trainen en tegelijkertijd mijn school kon afmaken. Doodeng vond ik dat, want Frankrijk was het grote werk. Daar ga je heen om erachter te komen of je op hetzelfde niveau zit als de professionals. Daar lopen de sponsoren rond, en zijn de golven een stuk beter. Opeens moest ik concurreren met de beste vrouwelijke surfers in de wereld. Het was een periode waarin ik mezelf echt ben tegengekomen en veel over mezelf heb geleerd. Ik had mijn ouders en broer niet dichtbij om op terug te vallen en miste ze enorm. Ik moest uit mijn comfortzone en echt in mezelf geloven om het te redden."

Mannensport

"Het is niet makkelijk geweest. Om als vrouw iets te bereiken in de surfwereld, heb ik harder moeten werken dan een man. Vrouwen zijn anders gebouwd dan mannen, maar fysiek doe ik precies hetzelfde: dezelfde golven surfen en dezelfde afstanden peddelen. Mensen onderschatten hoe moeilijk en uitputtend surfen is. Ook mentaal kan het pittig zijn. Je kunt als vrouw nog zoveel talent hebben, je moet sterk in je schoenen staan. Mensen verwachten vaak dat je minder goed surft. Vroeger kreeg ik regelmatig te horen dat ik goed was, ‘voor een vrouw’. Als ik een wedstrijd won, feliciteerden ze me, maar zeiden er wel bij dat ik nooit van een man zou winnen. Dat was pijnlijk, maar ik heb nooit overwogen op te geven. Achteraf gezien heeft het me juist geholpen om beter te worden, omdat ik altijd het gevoel had dat ik moest opboksen tegen de mannen. Dat motiveerde me alleen maar meer."

"Je kunt mannen- en vrouwensurfen eigenlijk ook helemaal niet met elkaar vergelijken. Mannen zijn vaak beter, omdat ze sterker zijn. Maar dat betekent niet dat de vrouwentak minderwaardig is, of minder aandacht verdient. Wij zijn niet minder dan mannen, maar anders. Vrouwen surfen bijvoorbeeld veel sierlijker, ze hebben echt hun eigen stijl. Het is alsof ze dansen op de golven. En ze verdienen het om gezien te worden. Gelukkig is dat nu ook het geval, want er komt steeds meer gelijkheid in de surfwereld. De World Surf League kondigde eind vorig jaar aan dat het vanaf 2019 hetzelfde prijzengeld aan mannelijke en vrouwelijke deelnemers gaat uitreiken. Niet alleen vrouwensurfen komt meer op de kaart, maar ook andere sporten die vrouwen beoefenen: vrouwenvoetbal, bijvoorbeeld. Dit jaar was de aandacht groter dan ooit. Ik denk dat vrouwensport steeds bekender wordt, omdat vrouwen meer zelfvertrouwen krijgen. Ze verdienen hun plek in de sportwereld en dat krijgen ze door. Voorheen durfden vrouwen soms niet te zeggen dat ze goed genoeg waren. Nu komen ze op voor hun rechten."

Rolmodel 

Le Car werd 9e tijdens de Women’s Championship Tour 2017 en versloeg één van ’s werelds beste surfers: Stephanie Gilmore. Dit jaar won ze de Caraïbos Lacanau Pro en eindigde ze in de top 20 van de Florida Pro, Sisstrevolution Central Coast Pro, Ballito Pro en ABANCA Galicia Classic Surf Pro. Momenteel staat ze op de 37e plek in de Women’s Qualifying Series 2019. "Het surfen heeft me veel gebracht. Ik reis de wereld rond, doe waar ik het meest van hou en heb veel mooie titels op mijn naam staan. Maar de berichten die ik van jonge meiden krijg, dat ik hun rolmodel ben, vind ik het mooist. Dat ik dankzij mijn surfcarrière ook anderen kan helpen, is waarom wil ik mijn verhaal wil delen."

"Ik wil nog lang blijven surfen en beter worden, maar dat is niet voor eeuwig. Wat ik wel voor altijd kan blijven doen, is schilderen. Dat is mijn andere passie. Als ik geen surfster was, was ik waarschijnlijk net als mijn moeder en oma kunstenares geworden. Net als surfen, is schilderen voor mij een manier mijn hoofd te legen en mezelf te uiten. Ook wil ik jonge meiden blijven inspireren om in zichzelf te geloven, en zich niks aan te trekken van de meningen van anderen. Want als ik daarnaar had geluisterd, was ik nooit zo ver gekomen."